przyszłość bionicznych oczu

wszczepienie bionicznych oczu w celu przywrócenia wzroku osobom niewidomym szybko staje się rutynową i udaną operacją.

dla Terry ’ ego Bylanda, wczesnego biorcy, sztuczne oko znacznie poprawiło jego jakość życia. „To mogą być małe rzeczy, ale dla osoby niewidomej to wielka rzecz” – powiedział. „Zeszliśmy na plażę i po raz pierwszy od 1993 roku mogłem zobaczyć białą część fal zbliżających się do mnie.”

Lisa Kulik, która również przeszła operację, podkreśliła zdolności nawigacyjne, które jej dała. Teraz, kiedy wychodzi na zewnątrz, może odróżnić asfalt chodnika od trawy i może zobaczyć kosz na śmieci lub zaparkowany samochód na jej drodze. Wyjaśniła:

„towarzysko jest świetnie. Mogę rozejrzeć się po pokoju i niekoniecznie wiedzieć, kto to jest, ale wiem, że są tam ludzie. Czuję się bardziej częścią rozmowy.”

Byland i Kulik noszą Argus II, czyli protezę siatkówki-rodzaj sztucznego oka. Wyprodukowany przez Kalifornijski Second Sight, Argus II został zatwierdzony do użytku komercyjnego w 2013 roku przez Amerykańską Agencję Żywności i Leków. Do tej pory wszczepiono go około 350 osobom.

poleganie na żywotnym nerwie optycznym

James Weiland, profesor inżynierii biomedycznej na Uniwersytecie Michigan w Ann Arbor, pomógł rozwinąć tę technologię, począwszy od połowy lat 90.:

„Argus II jest pierwszą udaną próbą komercjalizacji sztucznego oka.”

trzy amerykańskie uniwersytety-Duke w Durham, Karolina Północna; Johns Hopkins w Baltimore, Maryland; i University of Southern California w Los Angeles-były zaangażowane w jego rozwój, powiedział. Po stronie finansowania przedsiębiorca Alfred Mann zapewnił nieocenione wsparcie finansowe, podobnie jak niektóre instytucje publiczne, takie jak Amerykańskie Narodowe Instytuty Zdrowia, Narodowa Fundacja Nauki i Departament Energii.

Dr Jose Fernando Arevalo, chirurg w Johns Hopkins Medicine, który wszczepił Argus II wielu pacjentom, powiedział, że operacja trwa około trzech godzin. Równie ważna, jak podkreślił, jest kontynuacja terapii, którą pacjent otrzymuje miesiąc później, po wyleczeniu oka po operacji. Zespół terapeutów uczy osobę, jak przetwarzać obrazy, które mózg zaczyna odbierać po włączeniu Argus II. Arevalo powiedział:

„ludzie muszą się tego nauczyć, muszą ćwiczyć. Nie dzieje się to automatycznie.”

według Weilanda jedną z największych innowacji Argus II jest to, że jego twórcy byli w stanie zwiększyć liczbę niezależnych kanałów stymulacji nerwowej zawartych w tablicy mikroelektrodowej z 16 do 60―zasadniczo czyniąc tablicę gęstszą. Udało im się również wykonać mikro-matrycę mikroelektrodową, podczas gdy poprzednie prototypy były ręcznie robione. Mikrofabrykacja umożliwia mniejsze, bardziej precyzyjne funkcje, ale do czasu Argus II nie była stosowana w wyrobach medycznych dla ludzi ze względu na obawy o solidność. Naukowcy opracowali bardziej wytrzymały materiał elektrody, Platinum grey, aby rozwiązać te problemy.

Arevalo zauważył, że jednym z ograniczeń urządzenia jest jego poleganie na żywotnym nerwie optycznym. Wiele osób niewidomych nie ma funkcjonującego nerwu wzrokowego i nie kwalifikuje się do zabiegu. Mając na celu rozszerzenie puli potencjalnych klientów, Producent Second Sight ogłosił niedawno przesunięcie uwagi w kierunku opracowania innego urządzenia, zwanego Orion, które ma nadzieję, że pewnego dnia będzie w stanie przesyłać sygnały bezpośrednio do kory mózgu, w ten sposób omijając oko.

Weiland, który nadal pracuje nad ulepszeniem technologii protezy siatkówki, powiedział, że przyszłe cele obejmują uczynienie urządzenia mniejszym i zdolnym do generowania lepszej percepcji. Kilka firm opracowuje protezy siatkówki, zauważył, w tym we Francji, Australii, Japonii i Korei Południowej.

Technologia Argus II — Argus II obejmuje Aparat cyfrowy, który osoba nosi zewnętrznie, który rejestruje obrazy i przesyła je do modułu elektronicznego wszczepionego Na zewnątrz oka, pod skórą. Moduł elektroniczny jest utrzymywany na miejscu przez silikonową taśmę zwaną klamrą twardówki. Układ mikroelektrodowy, również dołączony do modułu elektronicznego, jest chirurgicznie wszczepiany przez okulary i jest przymocowany do siatkówki, z tyłu oka. Na podstawie obrazów z kamery moduł elektroniczny stosuje impulsy elektryczne do siatkówki, która tworzy sygnał wysyłany do mózgu przez nerw wzrokowy. Technologia nie w pełni przywraca wzrok, a pozwala ludziom, którzy stracili wzrok z powodu choroby siatkówki, ponownie zobaczyć prymitywne kształty i światło.