w całej mojej karierze często spotykałem ludzi, którzy mówili mi, że chcieliby kochać siebie bardziej, ale nie wiedzą, jak to zrobić, mają poczucie, że nie mogą lub nigdy nie zdołają traktować siebie w bardziej kochający i współczujący sposób. To stwierdzenie: „chciałbym traktować siebie lepiej, kochać siebie bardziej, ale nie mogę odnieść sukcesu”, rodzi głębokie uczucie frustracji i winy, ponieważ dana osoba zdaje sobie sprawę, że zależy to od siebie, ale jednocześnie nie może wiele zmienić, jakby była więźniem własnego ciała lub życia.
kiedy twierdzimy, że chcemy dokonać zmiany, ale działamy lub odnosimy się do tej zmiany z gniewem, nienawiścią, słabością lub oporem, trudno będzie nam podjąć kroki potrzebne do tej zmiany, ponieważ będziemy czuć, że robimy coś w rodzaju poświęcenia lub czegoś wbrew naszej woli. Zmiany muszą być poparte postawą akceptacji. Na przykład, jeśli chcemy rzucić palenie, jeśli postrzegamy to jako poświęcenie, a nie jako coś, co robimy dla własnego dobra, nawet jeśli jest to dla nas w tej chwili trudne, będziemy znacznie bardziej kuszeni, aby zapalić papierosa, gdy czujemy potrzebę, nawet jeśli to rujnuje cały nasz proces. W ten sam sposób, jeśli postrzegamy działania, które robimy dla naszego własnego dobra jako ofiary – „to takie trudne” – a to dlatego, że w tej chwili zmiana nawyku wydaje się prawdziwą męką i chcemy natychmiastowej satysfakcji, będziemy znacznie bardziej kuszeni, aby z nich zrezygnować, nawet jeśli na początku byliśmy bardzo podekscytowani i zmotywowani do wizualizacji tego „idealnego ja” lub tego „idealnego życia.”
miłość do siebie pochodzi z zaakceptowania obecnej sytuacji, z zaakceptowania swojej obecnej jaźni, z zaakceptowania siebie takim, jakim jesteś teraz, a potem, kiedy już rozpoznasz i zaakceptujesz rzeczy, których w sobie nie lubisz, które cię ranią, możesz zacząć je zmieniać. Miłość własna nie pojawia się magicznie, jeśli powtarzasz sobie: „Jestem wspaniałą osobą”, „zasługuję na to, co najlepsze”, jeśli w głębi duszy w to nie wierzysz, jeśli w rzeczywistości postrzegasz siebie w negatywny sposób, jeśli obwiniasz siebie za swoje wady, ale nie robisz nic, aby je zmienić, lub poddajesz się zbyt szybko, ponieważ” to trudne”, ponieważ te głosy , które sabotują, pojawiają się w twoim umyśle:” nie uda ci się”,” zawiodłeś tak wiele razy”, dlaczego tym razem miałoby być inaczej?”
dlatego „wady” wymienione powyżej mogą być postrzegane jako przeszkody w Twojej transformacji w kierunku tej „idealnej jaźni”. Są to w rzeczywistości autodestrukcyjne wzorce myślenia i zachowania, wiele z nich nieświadomych, które wyrażają niską samoocenę, brak pewności siebie, poczucie bezwartościowości, a nawet nienawiść do siebie. Wśród tych czynników możemy wymienić:
– postawa ofiary i mentalność lub użalanie się nad sobą-rozważenie, że nie masz mocy, aby wprowadzać zmiany w swoim życiu, wpływać na środowisko, swoją przyszłość-oznacza obwinianie innych czynników zewnętrznych za to, jak twoje życie jest, szukanie wymówek i uzasadnień, aby wyjaśnić sobie i innym, dlaczego „nie można tego zrobić”, dlaczego nie zależy to od ciebie, dlaczego po prostu masz pecha, „produkt” swojej sytuacji;
– ściśle związane z mentalnością ofiary są ograniczające wierzenia i samospełniające się proroctwa, takie jak „Wiem na pewno, że zawiodę”, „nie mogę tego zrobić”-mówimy o mentalnym zestawie przekonań, które „ustawiają Cię” na porażkę, a także o biernej postawie lub braku działania, które najczęściej są spowodowane strachem, przez przekonania takie jak te wymienione powyżej;
– wyuczona bezradność – gdy ludzie są poddawani awersyjnym bodźcom, od których nie mogą uciec lub bronić się, uczą się zachowywać w sposób bezradny; kiedy myślą, że nie mają kontroli, żadnej osobistej mocy, mogą w końcu zachowywać się w sposób bezradny. W ten sposób, ponieważ od początku uważają się za bezradnych, nie widzą ani nie szukają możliwości ani sposobów rozwiązania problemu, z którym się borykają;
– Pokazywanie postaw lub zachowań, które demonstrują niekompetencję – symulowanie niekompetencji (w sposób nieświadomy) może być postrzegane jako mechanizm obronny – na przykład dziecko, którego rodzice mieli wyolbrzymione oczekiwania wobec niego, które czuło się przytłoczone swoimi twierdzeniami, może się bronić, rozwijając niekompetencję narzuconą przez siebie-„jeśli moi rodzice zdadzą sobie sprawę, że jestem naprawdę niekompetentny, zostawią mnie w spokoju”. Później „niekompetentny” dorosły wykorzysta to, aby uniknąć lub uciec z sytuacji, z którymi nie chce się zmierzyć, będzie sabotował siebie, ponieważ uniknie wykorzystania swojego potencjału i możliwości do ich prawdziwej wartości;
-represje i tłumienie emocji – dziecko, które kiedyś było karane za przejawy gniewu, któremu nie wolno było wyrażać swoich emocji, któremu nie wolno było płakać, jeśli był maltretowany werbalnie, któremu nie wolno było złościć się, jeśli rodzic fizycznie go maltretował, dowie się, że „nie wolno” lub nie wolno mu było wyrażać emocji, dobrze czuć i manifestować swój gniew lub smutek. Oczywiście nadal będzie je odczuwał, ale będzie je tłumił, gromadząc frustracje, urazy, pozwalając na naruszenie swoich osobistych granic i granic, nie wyrażając swoich życzeń, potrzeb lub niezadowolenia;
– zaprzeczanie problemom, odmawianie uzyskania pomocy-osoba, która zaprzecza ich problemom, która odmawia poproszenia o pomoc, która kłamie sobie, że wszystko jest w porządku, mimo że ich zachowania są coraz bardziej destrukcyjne, jest osobą, która faktycznie cierpi z powodu braku miłości własnej . ;
– nadużywanie i uzależnienie od narkotyków i alkoholu, Hazard, przypadkowy i ryzykowny Seks, są oznakami zranionej jaźni, nierozwiązanych traum i problemów, ucieczki od siebie-osoba, która jest szczęśliwa, w pokoju z sobą, osoba, która się leczy, nie szuka już schronienia w substancjach lub czynach, które je znieczulają lub które, przeciwnie, sprawiają, że czują się „żywe”, czują coś innego niż ból i niezadowolenie .;
– zaniedbywanie własnego ciała i zdrowia, co oprócz nadużywania narkotyków może objawiać się zbyt dużym lub niewystarczającym jedzeniem, niewystarczającym spaniem, nadmierną pracą, wyczerpaniem, zranieniem siebie przez samookaleczenie (co jest sposobem wyrażania wewnętrznego bólu w sposób fizyczny) lub innymi destrukcyjnymi, ryzykownymi, niebezpiecznymi działaniami;
– sabotowanie swoich związków przez agresywne, agresywne, pasywne zachowania, przez bycie nierozwiązanym, obojętnym, przez zachowania ambiwalentne lub nieświadome, które prowadzą do ich rozwiązania lub akceptacji toksycznych związków, w których jesteś dewaluowany, poniżany, maltretowany;
– samoofiary-niezliczone kompromisy i poświęcenia, które czynisz, które sprawiają, że czujesz, że jesteś dobrą i altruistyczną osobą (co pomaga Ci czuć się lepiej o sobie) są dowodem braku miłości własnej, ponieważ polega ona na porzuceniu własnych aspiracji, marzeń, planów dla dobra innej osoby (ogólnie Twojego Partnera), która w rzeczywistości nie potrzebuje tych poświęceń i kompromisów, będąc autonomicznym i doskonale zdolnym DOROSŁYM, tak jak ty.
takie postawy i zachowania wyrażają brak miłości własnej, ponieważ kiedy kochasz siebie, nie pozwalasz już innym traktować cię z brakiem szacunku i bez zastanowienia, łamać swoich granic, dbasz o siebie i swoje fizyczne, psychiczne, emocjonalne samopoczucie, szanujesz swoje potrzeby i pragnienia i walczysz o siebie i swoje marzenia.
kochać siebie to przebaczać sobie, zrozumieć, że w przeszłości zrobiłeś wszystko, co mogłeś z posiadanymi informacjami, gdybyś wiedział inaczej, zrobiłbyś inaczej; oznacza to branie odpowiedzialności i uczenie się na podstawie swoich doświadczeń, bycie bardziej tolerancyjnym wobec siebie, okazywanie współczucia i akceptacji dla siebie i innych; kochać siebie oznacza mieć autentyczne relacje z tymi, którzy są wokół ciebie, pokazywać innym, jaki naprawdę jesteś, ponieważ akceptujesz siebie takim, jakim jesteś.
dlaczego tak trudno nam kochać siebie? Może nie uczono nas, co oznacza miłość własna i jak kochać siebie, może nie uczono nas, jak bronić samych siebie i bronić swoich granic, mówić „Nie”, gdy chcemy powiedzieć „nie”, bez poczucia winy, może nie uczono nas, że aby móc troszczyć się o innych lub dawać, musimy przede wszystkim dbać o siebie, zaspokajać nasze potrzeby, aby nasze „czołgi” były pełne, ponieważ tylko w ten sposób możemy zaoferować tym, którzy są wokół nas.
zamiast tego uczono nas kompromisów i poświęceń, stawiania innych ponad nami, ignorowania naszych potrzeb i pragnień, unieważniania naszej osobowości. Uczono nas, jak być męczennikami, bohaterami, ratownikami, żyjącymi w głębokim intrapsychicznym konflikcie, spowodowanym różnicą między tym, czego oczekują od nas inni, a tym, czego my naprawdę chcemy, pomijając fakt, że w końcu nikt nas nie wychwalał i że tak naprawdę nikogo nie możemy „uratować” (z kolei możemy zaoferować swoją pomoc tym, którzy chcą otrzymać pomoc). Nauczono nas szukać miłości poza sobą-pragniemy być kochani i kochać, ale jak możemy kochać innych, jeśli tej miłości brakuje, Jeśli nie kochamy samych siebie? Jak możemy zachowywać się w sposób współczujący wobec innych, jeśli nie wiemy, jak być współczującym wobec siebie?
w momencie, gdy nauczymy się kochać siebie, nasze relacje nieuchronnie się zmienią. Z jednej strony przyciągniemy do naszego życia tych ludzi, którzy będą odzwierciedlać naszą miłość do siebie, z drugiej strony będą tacy, którzy będą próbowali przekonać nas, że miłość do siebie jest samolubna, ci, którzy będą próbowali sprawić, że poczujemy się winni, ponieważ nie chcemy już poświęcać się i iść na kompromisy, ci, którzy poczują się obrażeni, jeśli im odmówimy, jeśli nie zaakceptujemy już łamania naszych granic, ci, którzy będą próbowali przekonać nas, że zwariowaliśmy i że byłoby lepiej dla nas „zebrać się w całość”, to znaczy ci, którzy w rzeczywistości mówią nam, że: „bądź nieszczęśliwy jak my, nie rób kroku naprzód, nie rezygnuj ze swojej strefy komfortu (niewygodnej, inaczej), nie pokazuj nam, że możesz, nie Każ nam kwestionować przekonań, którymi podążaliśmy przez całe życie, nie Każ nam wątpić w nasze wybory i decyzje, nie Każ nam patrzeć szczerze w głąb siebie, aby odkryć, że powinniśmy coś zmienić, wyjść z naszej strefy komfortu”. W takich sytuacjach staraj się nie brać rzeczy do siebie – ludzie opierają się Twojej ewolucji z powodu własnych lęków i nie czują się komfortowo, gdy jeden z ich „rodzaju” robi krok naprzód. Dlaczego oczekujesz, że osoba, która nie wie, co oznacza bezwarunkowa miłość (która nie kocha siebie) bezwarunkowo cię wesprze?
ponadto, sposób, w jaki ktoś zachowuje się z Tobą, faktycznie odzwierciedla relację, którą ma ze sobą – działania danej osoby wobec Ciebie mówią o tej osobie, a nie o Tobie. Na przykład ktoś może próbować cię upokorzyć, uwięzić, wykazując pozorną pewność siebie, ale jak myślisz, dlaczego to robi? Ponieważ są naprawdę pewni siebie? Ponieważ są samowystarczalni lub w pokoju ze sobą? Nie, ale z powodu ich kompleksów niższości, z powodu ich niepewności próbują maskować te agresywne postawy, ponieważ w ten czy inny sposób czują się zagrożeni przez Ciebie. Jeśli ktoś traktuje cię źle, nie oznacza to, że zasługujesz na złe traktowanie, że nie jesteś cenną osobą; nie masz problemu, ale oni to zrobili – są sfrustrowani lub mają niezagojone rany. Dlaczego zostałaś w takiej sytuacji? Naprawdę myślisz, że nie zasługujesz na coś lepszego? Czy naprawdę myślisz, że możesz uratować tę osobę, będąc tolerancyjnym i”życzliwym”?
miłość własna nie jest mistycznym doświadczeniem, nie jest uczuciem błogości i wywyższenia, które trwale odczuwasz, jest raczej praktyką, co oznacza, że miłość własna nie tylko spada z nieba, ale musisz ją kultywować każdego dnia, zwracając uwagę na swoje myśli, postawy i zachowania. Rozwijając zdolność do bycia tak długo, jak to możliwe, samoświadomym lub samoświadomym – być świadomym swoich myśli, emocji, zachowań, wzorców relacyjnych, decyzji, działań, reakcji, potrzeb, pragnień, wyzwalaczy, rzeczy dobrych i szkodliwych dla Ciebie. Podobnie jak w związku małżeńskim, (siebie) miłość jest kultywowana. Na próżno mówisz, że kochasz siebie, jeśli twoje czyny okazują się inne. Nie uwierzysz. Będziesz coraz bardziej zły na siebie.
miłość własna nie powinna być postrzegana jako cel, który należy osiągnąć natychmiast za wszelką cenę. Prawda jest taka, że być może będą chwile, kiedy będziecie czuć się źle, będziecie czuć się bezwartościowi, będziecie osądzać siebie, będziecie nadmiernie krytyczni wobec siebie. Jeśli w tych wrażliwych momentach powiesz sobie:” nie jestem nawet w stanie kochać siebie”, skrzywdzisz siebie jeszcze bardziej. Nie przekształcajcie miłości własnej w powód do stania się bardziej sfrustrowanym lub niezadowolonym z siebie, ponieważ miłość własna mówi: „Tak, dzisiaj miałem porażkę, dzisiaj czuję się źle, dzisiaj wątpię w siebie, ale ta porażka nie czyni ze mnie przegranego, to złe uczucie nie jest mną, to tylko uczucie, które zaniknie, ta niepewność, którą czuję teraz, nie oznacza, że następnym razem Nie będę w stanie odnieść sukcesu. „
miłość własna uczy rozróżniania między tym, co jest prawdziwe, a tym, co fałszywe – być może powiedziano ci, że nie jesteś wystarczająco dobry lub zdolny, lub że jeśli nie robisz rzeczy idealnie, nie zasługujesz na uznanie, lub jeśli nie walczysz, aby zadowolić innych, nie zasługujesz na miłość. Być może nawet uwierzyliście we wszystkie te rzeczy, weszły one do waszego umysłu jak wirusy-chodzi o to, że kiedy pojawiają się te myśli, proszę zdajcie sobie sprawę, że nie są one prawdziwe – są one w rzeczywistości głosami tych, którzy wpłynęli na Was w pewien sposób (ci, którzy nie wiedzieli, jak kochać siebie lub okazywać innym Miłość, ci, którzy zaszczepili niepewność i nieufność w waszym umyśle, ponieważ byli niepewni i wątpiący).
miłość własna uczy cię być najlepszym przyjacielem, zachęcać siebie, mówić Uprzejmie w wewnętrznym dialogu, dbać o siebie, widzieć swoje słabości jako możliwości rozwoju, konfrontować się z nimi i rozumieć strach, który musisz pokonać, lekcję, której musisz się nauczyć. Miłość własna uczy, jak być asertywnym-mówić, co chcesz, co cię niepokoi, jakie są Twoje granice,szanować siebie, szanując innych.
miłość własna uczy, aby nie porównywać się z innymi, aby zrezygnować z nierealistycznych ideałów ustanowionych przez społeczeństwo lub media, aby zrozumieć, że nigdy naprawdę nie będziesz w stanie zaakceptować siebie, jeśli twoim celem jest odpowiadać temu doskonałemu i nierealistycznemu ideałowi – będziesz walczył przez całe życie, próbując stać się tym, kim jesteś, nie tylko po to, aby zadowolić innych, ponieważ myślisz, że w ten sposób będziesz kochany, akceptowany i szczęśliwy, podczas gdy w rzeczywistości proces jest odwrotny-w momencie, w którym akceptujesz i kochasz siebie, każdy rodzaj walki znika-nie walczysz już dla innych ” akceptacja i miłość, przychodzą naturalnie, bez wysiłku.
Kiedy akceptujemy siebie, nie będziemy już starać się być akceptowanymi przez innych i nie będziemy już sprawiać, że rzeczy niemożliwe do zaakceptowania przez nich nas. Kiedy kochamy siebie, nie będziemy już gorączkowo starać się być kochanymi przez innych i nie będziemy już robić rzeczy niemożliwych, aby oni nas kochali. Kochając samych siebie stajemy się kompletni i pełni.
Dr Urszula Sandner