„na przestrzeni wieków dowódcy próbowali, przeważnie bez powodzenia, odtworzyć oszałamiającą podwójną kopułę Hannibala: Fryderyk Wielki, von Molke i von Schlieffen, by wymienić tylko kilka.”
by Jim Stempel
it ’ s DAWN, AUG. 2, 216 p. n. e. i piorun uderzy w Republikę Rzymską.
na grzbiecie górującym nad rozległą równiną w południowo – wschodnich Włoszech, kartagiński generał Hannibal Barca patrzy jak potężna armia rzymska – osiem ogromnych legionów składających się z 87 000 piechoty i kawalerii-maszeruje bezpośrednio, nieodparcie w kierunku swoich wojsk rozmieszczonych na ziemi poniżej. Dwa lata wcześniej Hannibal poprowadził swoją armię przez Alpy i zszedł do północnych Włoch, aby raz po raz nękać i pokonywać Rzymian.
Rzymianie, teraz dowodzeni przez konsula Varro, zebrali ogromne siły tylko w jednym celu: zniszczyć armię Kartagińską. Generał obserwuje, jak kurz wiruje wokół nadciągających Rzymian, ich napierśniki błyszczą w promieniach wschodzącego słońca. Spodziewał się ich.
udając odwrót przez ostatnie kilka dni, Hannibal ciągnął zmęczonych Rzymian przez kilometry suchego, jałowego lądu do małej wioski Cannae w południowo-wschodnich Włoszech, gdzie teraz zamierza się bronić. Ma do dyspozycji co najwyżej 50 000 piechoty i kawalerii, ale szanse mu nie przeszkadzają.
w pobliżu Cannae umieścił swoją przednią linię w półksiężycu u ujścia małej doliny, która wznosi się jak litera ” v ” z równiny. Na każdej flance Hannibal ustawił swoją najlepszą piechotę Kartagińską, nieco oderwaną na małych pagórkach. Jego ciężka kawaleria – znaczna siła-czeka w ukryciu na pochyłej ziemi za Cannae.
Rzymianie są największą potęgą militarną epoki; ich legiony są dobrze wyszkolone, uzbrojone i dowodzone. Ale Hannibal uważnie przestudiował ich metody, a ponieważ wie dokładnie, jak oni walczą, wie dokładnie, jak ich pokonać. Forward crushing power to esencja rzymskiej taktyki, a dziś Hannibal postanowił użyć tej doktryny przeciwko nim.
formacja Rzymska rozciąga się na milę od flanki do flanki. To potężna, pozornie niepowstrzymana siła. Jednak Hannibal wybrał swoją pozycję specjalnie, aby zrównoważyć ogromną siłę wroga. Wschodzące słońce świeci bezpośrednio na twarzach rzymskich żołnierzy; suche letnie wiatry tworzą oślepiającą chmurę piasku i piasku. Przez wirujący kurz i karzący blask Rzymianie czują drogę naprzód.
w końcu dostrzegając Kartagińczyków szykujących się do bitwy, Rzymianie pospiesznie ruszają naprzód. U ujścia doliny obie strony spotykają się w przerażającym zderzeniu błyskających mieczy, latających włóczni, krzyków i przerażającego rozlewu krwi.
powoli Kartagińczycy ustępują, cofając się do doliny-tak jak rozkazał Hannibal. Rzymianie, przeczuwając zwycięstwo-spodziewając się przytłoczenia centrum linii kartagińskiej-wciąż posuwają się naprzód, nieświadomi, że są zwabiani w pułapkę.
z góry kartagiński przywódca obserwuje, jak potężne rzymskie formacje uderzają w coraz bardziej zwężający się teren poniżej. Zadowolony, odwraca się i przytakuje. Sygnał dymny idzie w górę, a oderwana piechota kartagińska rzuca się na obie odsłonięte flanki niczego nie podejrzewających Rzymian. Kawaleria Hannibala wychodzi z ukrycia, odpychając rzymską kawalerię, po czym wraca do ataku na Rzymian od tyłu.
legiony są otoczone. Co więcej, ze względu na zwężające się ograniczenia krajobrazu jednostki Rzymskie nie mogą manewrować, zmieniać frontów, a nawet przenosić swojej ogromnej przewagi liczebnej. Zostali uwięzieni praktycznie ramię w ramię, jak bydło w ogromnym zagrodzie.
przez cały dzień Kartagińczycy rozbijali się na krawędziach formacji rzymskich, zmniejszając je o godzinę, aż późnym popołudniem Rzymianie przestali istnieć.
historyk Polibiusz pisze, że na dnie doliny leżało około 76 000 Rzymian i ich sprzymierzeńców; kolejne 10 000 zostało schwytanych. Kartagińczycy ponieśli zaledwie 5700 ofiar. Zwycięstwo nie ma sobie równych.
rzadko przed lub po tym dowódca wojskowy włączył tak wiele naturalnych elementów do planu bitwy-wiatr nad Adriatykiem, wschodzące słońce – zakurzony, pagórkowaty teren – zwabiając wroga na miejsce ich śmierci za pomocą długiego, wyczerpującego marszu.
jednak te elementy taktyczne bledną w porównaniu z odwrotnością liczebnej wyższości Hannibala osiągniętej przez uwięzienie znacznie wyższych legionów rzymskich w dolinie, gdzie ich ogromna liczba stała się już nie przewagą, ale utrudnieniem. Wielu rzymskich żołnierzy osiągnęło niewiele więcej tego dnia niż godzinami stać w płonącym słońcu, czekając na moment swojej walki i śmierci.
„Hannibal doskonale radził sobie jako taktyk” – pisze Theodore Ayrault Dodge. „Żadna bitwa w historii nie jest lepszą próbką taktyki niż Cannae.”
pod względem taktycznej oryginalności i wyrafinowania zwycięstwo Kartagińczyków pod Cannae pozostaje niezrównane. Tak więc zdumiewające zwycięstwo Hannibala nad znacznie lepszym wrogiem zostało uznane w historii za prawdopodobnie największe zwycięstwo militarne wszech czasów.
według historyka wojskowości Roberta L. O ’ Connell, straty Rzymu tego dnia wyniosły „więcej zabitych żołnierzy niż jakakolwiek inna armia w jednym dniu walki w całym przebiegu zachodniej historii wojskowej.”
nic dziwnego, że Cannae rzucił długi cień na zachodnią myśl i tradycje wojskowe, praktycznie uświęcony z czasem jako złoty standard wojennej błyskotliwości. Na przestrzeni wieków dowódcy próbowali, przeważnie bez powodzenia, odtworzyć oszałamiającą podwójną kopułę Hannibala: Fryderyk Wielki, von Molke i von Schlieffen, by wymienić tylko kilka. Mówi się, że Napoleon maszerował swoją armią przez liczne alpejskie przełęcze, aby przejść śladami wielkiego Kartagińczyka.
niedawno generał Norman Schwarzkopf łatwo przyznał, że plan operacji Pustynna Burza został zaczerpnięty z ruchu pincerów Hannibala pod Cannae.
jednak chyba najbardziej imponujące pozdrowienie dla wielkiego przywódcy kartagińskiego pochodzi od byłego prezydenta i Naczelnego Dowódcy aliantów, Dwighta Eisenhowera. Napisał, że każdy dowódca wojskowy ” stara się powielać we współczesnej wojnie klasyczny przykład Cannae.”Dodge, Biograf Hannibala zgadza się. pisząc: „Hannibal stoi sam i niezrównany.”
Hannibal Barca zmarł w 184 p. n. e., jednak jak duch, jego osiągnięcia nawiedzają zachodnią myśl wojskową i konwencje od ponad 2000 lat. Rzeczywiście, jego zwycięstwo pod Cannae wciąż kusi.
Jim Stempel jest mówcą i autorem dziewięciu książek oraz licznych artykułów na temat amerykańskiej historii, duchowości i wojny. Jego najnowsza książka dotycząca Rewolucji Amerykańskiej-Valley Forge to Monmouth: Six Transformative Months of the American Revolution – ukaże się w styczniu i jest obecnie dostępna w przedsprzedaży na praktycznie wszystkich stronach internetowych. Jest to kontynuacja jego uznanej przez krytykę Książki American Hannibal, an examination American General Daniel Morgan at The Battle of Cowpens. Aby uzyskać pełny podgląd, ceny i wstępne recenzje Valley Forge to Monmouth, odwiedź Amazon tutaj. Lub odwiedź jego stronę internetową dla wszystkich jego książek, recenzji, artykułów, biografii i wywiadów.