in een eerste Wereldoorlog zou het commando over de zeeën even belangrijk zijn als succes op het slagveld om de overwinning te behalen.Bij het uitbreken van de oorlog in augustus 1914 had de Britse Vloot onder bevel van Admiraal Jellicoe 20 slagschepen en vier slagkruisers tegen de Duitse vloot van 13 dreadnoughts en drie slagkruisers.De oorlog op zee werd niet alleen in het noorden uitgevochten: in 1914 was het Oost-Aziatische Squadron het machtigste Duitse squadron buiten de Noordzee. Op 1 November 1914 werden de Duitse schepen aangevallen bij Coronel voor de kust van Chili, wat resulteerde in het verlies van twee Britse schepen en een zeldzame Britse nederlaag. De Duitsers richtten zich vervolgens op de Falklandeilanden. De Strijdkruisers onoverwinnelijk en inflexibel werden onmiddellijk naar het zuiden gestuurd naar Port Stanley. Het Duitse eskader begon hun aanval voordat ze zich realiseerden dat de twee slagkruisers er waren. Ze trokken zich terug en werden gemakkelijk door de gevechtskruisers met hun superieure vuurkracht uitgeschakeld. De dreiging van het Oost-Aziatische eskader werd geëlimineerd.
het Britse publiek verwachtte dat er een tweede Trafalgar zou komen – een langverwachte confrontatie tussen de Royal Navy en de Duitse volle Zeevloot – en hoewel de zeeslag bij Jutland in 1916 nog steeds de grootste in de geschiedenis is, was het resultaat niet overtuigend, ondanks de Britse verliezen van HMS Indefatigable, HMS Queen Mary en HMS Invincible.De oorlog onder de golven werd echter ernstiger. Beide partijen probeerden blokkades op te werpen om de aanvoer van voedsel en grondstoffen aan de ander af te snijden. Duitse onderzeeërs (U-boten (Unterseebooten) genoemd) zinken nu geallieerde koopvaardijschepen in een alarmerend tempo.Schepen en oorlogsschepen waren niet de enige slachtoffers; U-boten vuurden op zicht en op 7 mei 1915 werd de liner Lusitania door de U-20 tot zinken gebracht met het verlies van meer dan 1000 doden, waaronder 128 Amerikanen. De daaropvolgende wereldwijde protest en druk van Washington dwong de Duitsers om aanvallen op neutrale schepen en passagiersschepen door U-boten te verbieden.
Duitse onderzeeër U-38
tegen 1917 had de U-bootoorlog een crisispunt bereikt; onderzeeërs zinken nu zo vaak geallieerde koopvaardijschepen dat Groot-Brittannië slechts een paar weken verwijderd was van ernstige voedseltekorten. De Royal Navy probeerde Q-ships (gewapende koopvaardijschepen in vermomming) en later werd het konvooisysteem geïntroduceerd.In 1918 waren de U-boten grotendeels ten val gebracht en de blokkade van Duitsland door de Royal Navy en de Pentland Firth had haar aan de rand van de hongerdood gebracht. Op 21 November 1918 gaf de Duitse volle Zeevloot zich over.Na de wapenstilstand werd de volle Zeevloot geïnterneerd bij Scapa Flow in Schotland, terwijl een beslissing werd genomen over de toekomst. Uit angst dat de schepen door de overwinnaars zouden worden ingenomen, werd de vloot op 21 juni 1919 tot zinken gebracht op bevel van de Duitse commandant, admiraal von Reuter.
>> volgende: de strijd om de lucht
>> meer Eerste Wereldoorlog
>> Eerste Wereldoorlog: jaar na jaar
